Een poosje geleden werd ik onverwacht uitgenodigd voor een chique 3-gangen diner. Mijn gastheren kende ik niet maar het leken me aardige mensen en na het menu snel te hebben bekeken, nam ik de uitnodiging aan.

Op de dag zelf werd ik hartelijk ontvangen en ik nam plaats aan tafel. Ik raakte aan de praat met mijn disgenoten, die elkaar al kenden maar mij het gevoel gaven welkom te zijn. Wachtend op het eerste gerecht dronken we een glaasje lekkere rode wijn. Het was gezellig en het werd tijd om te gaan eten.

De eerste gang werd geserveerd. Het was een heerlijke soep, daar was iedereen het over eens. Om de sfeer niet te bederven, haalde ik zo onopvallend mogelijk de haar eruit die erin dreef en ik at mijn bord leeg.
Het hoofdgerecht werd opgediend door niemand minder dan de kok zelf. In eerste instantie was ik een beetje verbaasd toen ik het eten kreeg voorgezet, want op het menu stond toch vlees, maar dit rook naar vis? Ik besloot er niets van te zeggen, want het zag er prachtig uit en na een eerste hap bleek er sprake te zijn van een “zeer complexe smaak”.
“Wat lekker is dit, is het schol?”, complimenteerde ik de kok, die dicht achter mijn stoel was blijven staan. “Nee. Tong”, was het korte antwoord. Ik schaamde me een beetje dat ik een domme vraag had gesteld, en wilde een slokje wijn nemen. “Dat is rode wijn, bij vis drink je witte”, zei de kok. “En je had moeten beginnen met het buitenste bestek, niet met het binnenste. Je moet ook wel een beetje dooreten, want de anderen zijn al bijna klaar”. Zenuwachtig keek ik om me heen naar de rest van het gezelschap; van een paar mensen kreeg ik een geruststellende knipoog. Een van de gastheren, die aan de andere kant van de tafel zat, was druk in gesprek en leek niet te zien wat er gebeurde.

Er bleef een graatje in mijn keel steken dus ik liep snel naar het toilet, om te voorkomen dat ik me ten overstaan van het hele gezelschap luidruchtig zou verslikken. Toen ik terugkwam stond de kok gebogen over mijn bord, druk bezig de lekkerste ingrediënten er uit te pikken en op te eten. Ik realiseerde me dat ik geen trek meer had in het dessert. Het was tijd om afscheid te nemen.

Spelende vrouw, wat heb je nou geleerd? Meneer Kaktus, bij een volgende uitnodiging kan ik beter aanschuiven bij een balletje gehakt of desnoods een patatje oorlog, zolang ik maar weet dat ik het lust en het met liefde krijg voorgeschoteld.

Tot ziens, aardige disgenoten!

Alweer vier jaar geleden koos ik er voor om te stoppen met mijn blogs, omdat ik weinig tijd vanwege mijn werkzaamheden voor ons Virtual Reality-bedrijf. Je zou bijna denken dat WesselStroom “weg” was, maar niets is minder waar.
In de zomer van 2018 werd ik gebeld door mijn laatste opdrachtgever, de gemeente Hellevoetsluis, met het dringende verzoek of ik “een paar maanden” wilde komen bijspringen omdat er mensen te kort waren bij procesregie. Op mijn eerste werkdagen werd ik enthousiast onthaald door oude collega’s, het was alsof ik nooit was weggeweest. De ondersteuner van de afdeling (bijnaam “steunkous”) was er steeds van uit gegaan dat ik weer terug zou komen en had er zelfs voor gezorgd dat accounts nog actief waren, zodat ik de computer aan kon zetten en doorwerken alsof ik een paar weken vakantie had gehad.

Bijna twee jaar later zit het er bijna weer op. Ik heb me mogen bezig houden met procesregie in het Lokaal Zorgnetwerk en samengewerkt met veel interne en externe partijen, ben verantwoordelijk geweest voor het Jeugdbeschermingsplein, betrokken geweest bij de implementatie van het sociale gebiedsteam 2.0 en heb de eerste meldingen binnen zien komen voor de nieuwe WvGGZ (Wet verplichte GGZ). En bovenal: samengewerkt met ontzettend lieve collega’s, ook vanuit huis in deze gekke Corona-tijden. Hellevoetsluis: bedankt voor het vertrouwen, ik heb met heel veel plezier weer voor jullie gewerkt, ik kom graag nog een keer terug.

Hoewel het dus leek alsof WesselStroom “weg” was, was ik al lang weer terug, en ook na afloop van deze opdracht wil ik mij graag blijven inzetten als ZZP-er. Ik ben binnenkort dus weer beschikbaar voor:
opdrachten als (proces)regisseur/projectmanager/coördinator in het sociale & veiligheidsdomein, waarbij ik partijen en organisaties met elkaar kan laten samenwerken aan een gezamenlijk doel.
Ook voor het begeleiden van bewonersparticipatie ben ik inzetbaar!

Sinds bijna een jaar ren ik – met veel plezier – heen en weer tussen twee bedrijven. Zodra ik ‘s ochtends opsta, klap ik de laptop open en ga ik aan de gang. Mijn start van de dag kan er als volgt uit zien:

• Een VR-idee dat de vorige dag of ‘s nachts is ontstaan, in grote lijn via Facebook communiceren met zoon/zakenpartner;

• Mailbox van WesselStroom-opdrachtgever openen, waarin ik meestal wel een verrassing vind… in sommige gevallen even nadenken voor ik (iets te heftig) reageer…;

• VR Composers-mailbox openen. Direct reageren op berichten die zijn binnen gekomen of even iets onder de aandacht brengen bij zoon/zakenpartner;

• In een aantal Facebook-groepen kijken welke nieuwe ontwikkelingen er zijn in VR-land;

• Uitnodigingen versturen uit naam van WesselStroom-opdrachtgever voor een overleg dat georganiseerd moet worden, bijvoorbeeld rondom een verwarde mevrouw die haar woning uitgezet dreigt te worden, een meneer met een drankprobleem in een vervuilde woning, een jonge meid die door alle problemen niet aan de verwerking van haar trauma’s toe komt;

• Uit naam van VR Composers bedanken voor een uitnodiging voor een landelijke VR-bijeenkomst en antwoorden dat we graag aanwezig zijn;

• Namens WesselStroom-opdrachtgever een niet zo vriendelijke mail sturen naar een hulpverlenende partij die zijn verantwoordelijkheid niet neemt;

• Een VR Composers-offerte versturen naar een relatie die “cardboards” met eigen logo wil bestellen;

• Een “vriendelijk” mailtje sturen naar een VR Composers-relatie die ik al een poosje geleden betaald heb, maar van wie ik nog niets heb ontvangen;

• Mails uit de mailbox van de WesselStroom-opdrachtgever verwerken in het systeem, zodat de dossiers in orde zijn;

• Reageren op een what’s app berichtje van een vriend die me goedemorgen wenst;

• Een zorgelijk hulpverleningssignaal mailen aan de WesselStroom-opdrachtgever, zodat het kan worden “meegenomen” in een strategisch overleg waarin prestatieafspraken met “partijen” worden gemaakt;

• Telefoontje beantwoorden van de vriend die me iets eerder goedemorgen wenste. Hij vertelt me dat hij onverwacht in het ziekenhuis is opgenomen en drie bypasses krijgt;

• Even bijkomen van die boodschap, koffie pakken en het nieuws aanzetten;

• Schrikken van de zoveelste aanslag ergens ter wereld;

• Reageren op een paar mails die intussen weer zijn binnengekomen in de inbox van de WesselStroom-opdrachtgever;

• Een mail sturen naar de beheerder van een pand waarin we, als VR Composers, wellicht een bedrijfsruimte gaan huren;

• Een VR Composers-rekening betalen;

• Informatie zoeken over crowdfunding, voor de verdere ontwikkeling van VR Composers;

• Douchen, aankleden en vertrekken naar de WesselStroom-opdrachtgever;

• Om een uur of 8 in de auto snel “ontbijten” met een banaan of wat crackers;

• Al rijdend nadenken over hoe we een VR Composers-nieuwsbrief gaan vormgeven, zodat we alle enthousiaste volgers op de hoogte kunnen houden van de mooie stappen die we maken;

• Bij ieder rood verkeerslicht snel de mails kijken die ik onderweg heb horen binnenkomen;

• Rond half 9 de computer aanzetten bij de opdrachtgever en “officieel” aan het werk gaan (nadat ik er al een halve dag op heb zitten).

Na ruim anderhalf jaar stopt over een paar weken mijn werk bij de gemeente Hellevoetsluis (de fijnste opdrachtgever die je je kunt voorstellen), nadat ik daar eind 2014 kwam voor een “klusje” van een week of zes. Ik zal mijn lieve collega’s en alle gekkigheid ontzettend gaan missen, maar het is ook de hoogste tijd dat ik een poosje al mijn aandacht ga richten op de verdere ontwikkeling van VR Composers. Want hoewel deze manier van leven en werken de hersens lekker flexibel houdt, word ik er onderhand ook wel een beetje schizofreen van.

Vanuit mijn WesselStroom-werk bemoei ik mij officieel al een poosje vooral met volwassenen en maar zijdelings met jeugd, maar het moet me van het hart dat ik me ernstig zorgen maak om onze kinderen. En dan vooral om die kinderen die niet het geluk hebben gehad om in een gespreid bedje geboren te worden, maar in plaats daarvan zijn voortgekomen uit ouders die de zorg voor hun nageslacht niet of nauwelijks aan kunnen. Ouders met problemen met drank, drugs en psychiatrie, met geldzorgen en “impulsbeheersing” (ook wel huiselijk geweld genoemd). Ouders die te weinig pedagogische kwaliteiten hebben en hun kinderen geen veilige basis kunnen bieden. En dat zijn er best veel.

Deze kinderen zijn vaak afhankelijk van Jeugdbescherming, maar Jeugdbescherming heeft te weinig personeel, en wachtlijsten. Vanaf een Jeugdbeschermingsplein wordt regelmatig gevraagd om een onderzoek van de Raad voor de Kinderbescherming, maar de Raad voor de Kinderbescherming heeft te veel zaken, en heeft wachtlijsten. Als er sprake is van een onveilige situatie, kunnen meldingen worden gedaan bij Veilig Thuis, maar Veilig Thuis heeft het erg druk, is met reorganisaties bezig, en heeft wachtlijsten… “Zaken” worden daarom teruggelegd bij wijk- en gebiedsteams, bij wie wellicht de eerste signalen vandaan kwamen, en die in veel gevallen niet “zwaar” genoeg zijn om de problematiek aan te pakken.
Wanneer je als professional bij andere professionals je zorgen uitspreekt, en benoemt dat je bang bent dat er ongelukken gaan gebeuren, is de reactie: “Ja, maar dat zeggen we al anderhalf jaar, en intussen is er niets gebeurd”. Zijn we dan zo murw geworden?

Arme kinderen. Organisaties die voor hen moeten zorgen, zijn vooral met zichzelf bezig, en “een ongeluk” is blijkbaar alleen iets dat zichtbaar, nu, gebeurt, in plaats van trauma’s die misschien pas over een jaar of vijftien duidelijk worden. Dan hebben deze kinderen zelf kinderen, die ter wereld zijn gekomen in een onstabiele basis, en niet krijgen waar ze recht op hebben: veiligheid.

Naar de kinderen wordt te weinig geluisterd. Hopelijk landt mijn hartenkreet ergens.

Je ligt nog in je bed, en voor je ogen open gaan, draait je hoofd al op volle toeren. Je wordt onrustig als je gewoon, zomaar, even met iemand een praatje maakt. Je gaat niet naar een schoolreünie waar je eigenlijk best zin in had, omdat je nog zoveel te doen hebt. En als je dan eens een keer wél met iemand een hapje gaat eten, praat je maar over één ding, als je niet uitkijkt. Het laatste waar je aan denkt voor je ‘s avonds weer in slaap valt is… je bedrijf.

Eind vorig jaar nam ik me voor om meer tijd te besteden aan mijn sociale contacten, maar het is eerder minder geworden. Mensen die me ergens voor uitnodigen, vergeet ik te antwoorden; alleen door hún vasthoudendheid lukt het om een afspraak te plannen (dank je wel, lieve vrienden).
Al een poosje maak ik werkweken van zo’n 70 uur en ik weet dat er mensen zijn die me voor gek verklaren, of het op z’n minst niet begrijpen. Dat vind ik vooral jammer voor hen.

Wat ik hierboven omschrijf, zijn symptomen die een paar mensen om mij heen gelukkig ook vertonen. Die betekenen: doorgaan, omdat je het leuk vindt, ongeacht hoeveel je er voor betaald krijgt. Opbouwen, omdat je ergens in gelooft en je wilt dat iets een succes wordt. Niet opgeven, want je weet dat je bezig bent met de toekomst. Heel erg genieten van de succesjes die je behaalt, omdat je ziet dat je investering rendeert. Blij zijn met “lotgenoten”, met wie je die “gekte” deelt.

Dit alles is samen te vatten met één simpel woord: PASSIE. Het is als een koorts die je te pakken krijgt, waardoor je niet meer wilt en kunt stoppen met waar je voor gekozen hebt. Waardoor het leven niet meer als een rustig beekje aan je voorbij kabbelt, maar je er bewust voor kiest om in een snelstromende rivier naar de overkant te zwemmen.
Wat jammer dat maar zo weinig mensen ook door die koorts bevangen zijn.

Het was leuk om hier weer even te zijn, maar eigenlijk heb ik helemaal geen tijd om een blog te schrijven, dus ik ga snel weer verder. Ik wens iedereen tenminste één gepassioneerde dag toe.

Geniet en LEEF!