Als puber wilde ik wel een beer of eekhoorn zijn. Lekker de hele winter slapend in een warm holletje of ergens in een grot op een berg blaadjes, terend op je speklaag. En dan in het voorjaar flink afgeslankt wakker worden en het leven weer oppakken waar het was gebleven op het moment dat je in slaap viel.
Jammer, zo werkt dat niet. In plaats van slapend af te vallen eet ik de kilo’s er zienderogen aan.

In deze laatste periode van de winter sleep ik mij voort en ben ik blij met iedere minuut dat ik de dagen langer zie worden. Alles wat ik in de zomer fluitend doe, kost me nu soms onevenredig veel energie. Wat normaal hobbeltjes zijn, lijken in de winter hooggebergten. Dingen die allang hadden moeten gebeuren, blijven op de uitstelstapel liggen; zelfs het schrijven van deze blog “helpt” mij daar bij.

Gelukkig heb ik een erg leuke opdracht met hele lieve collega’s in Hellevoetsluis. Daar beweeg en stuur ik mee in alle drukte van inwoners die zijn vastgelopen in hun problemen. De wekker dwingt me mijn bed uit te komen en aan het werk te gaan, en dat is maar goed ook, want anders zou ik hele dagen op de bank liggen slapen.
Als ik ergens bovenin Scandinavië geboren was, zou ik waarschijnlijk zwaar aan de drank zijn.

Maar in dit stadium, als de accu bijna leeg is, weet ik dat er (zon)licht is aan het eind van de donkere wintertunnel. Nog even en het is weer voorjaar, en dan is alle malaise in één klap verdwenen.
Aan de gang dus nu, het wordt tijd om de BTW-aangiftes van de uitstelstapel te halen en ze op het aller-, allerlaatste moment te versturen. De regering wil namelijk graag op tijd een flink deel van mijn inkomsten ontvangen, en daarbij wordt echt geen rekening gehouden met mijn winterdip.

Mijn motor pruttelt nog even door op wilskracht, maar het wordt wel de hoogste tijd voor wat zonne-energie.

P.S. Mocht u depressief zijn geworden door het lezen van deze blog: kop op, de lente is in aantocht! Zeggen ze…