“Geloof, hoop en liefde, maar de grootste van deze drie is de liefde”. Deze tekst uit de Bijbel werd gebruikt tijdens de uitvaartdienst voor mijn vader, ruim dertig jaar geleden. Vooral het laatste deel ervan sprak hem aan.
In de afgelopen periode zijn deze woorden vaak in mijn hoofd opgekomen.

Morgen is het Kerst, de tijd van kaarsjes, gezelligheid en warmte, en bij veel mensen zal dat achter de voordeur ook wel zo zijn. Gelukkig maar. Maar helaas lijkt het geven van warmte voor veel mensen niet meer zo vanzelfsprekend als het gaat om wat zich buiten het eigen bereik afspeelt.

Nederland stond altijd bekend om zijn tolerantie en daar waren we trots op. Die tolerantie lijkt tegenwoordig ver te zoeken. Internet en social media bieden bijna onbegrensde mogelijkheden, maar ook een platform aan mensen die veilig van achter hun toetsenbord hun ongezouten mening te berde brengen. Alles is zwart-wit en regelmatig verbaas ik mij er over dat welk onderwerp dan ook kan worden teruggebracht tot vluchtelingen, asielzoekers en Rutte. Enige kennis van zaken ontbreekt volledig, maar dat doet er niet toe; we reageren rechtstreeks vanuit de onderbuik.
“Schandalig”, is misschien wel het woord dat ik het meest zie langskomen. Mensen die “discussies” enigszins proberen te nuanceren, worden verbaal met de grond gelijk gemaakt. Vrijheid van meningsuiting lijkt alleen nog maar gebruikt te mogen worden door mensen die anderen tot op het bot kwetsen.
Ook in andere media lijkt het niet meer te gaan om waarheidsvinding en beroepseer, maar om “hits” op de website. Hoe vaker een artikel wordt gedeeld op Facebook, hoe beter.

Zijn we nou echt met z’n allen de weg kwijt?

Geloof, hoop en liefde, en de grootste van deze drie is de liefde. Dit staat in de Bijbel, maar waarschijnlijk ook wel ergens in de Koran en boeken van andere grote religies.
Mijn hoop voor iedereen, en niet alleen voor de komende feestdagen en het nieuwe jaar, is dat we weer wat beter gaan nadenken en verdraagzamer worden naar elkaar. Dat we gewoon weer aardig zijn, en niet alleen maar naar “anderen” wijzen. Dat we ons best doen om een “vreemde” te begrijpen, ook al vinden we die persoon misschien niet zo aardig of zijn we bang voor het onbekende en verandering. Dat we de weg naar fatsoen en medemenselijkheid weer terugvinden.

Ik geloof dat dat mogelijk is. Want het allerbelangrijkste van alles is en blijft de liefde.