Volgens een lieve collega met wie ik in mijn laatste periode bij het projectmanagementbureau van de gemeente Rotterdam regelmatig goede gesprekken had, word je als projectmanager vaak simpelweg ingeschakeld om “het magazijn op te ruimen”. Ook al zie je direct dat een andere indeling veel handiger is, toch ga je gewoon stapelen zoals de opdrachtgever het graag wil. Dozen verschuiven en bij elkaar zetten, anders niks. Pas als je die klus naar tevredenheid hebt geklaard, kun je voorzichtig voorstellen om de indeling te veranderen of misschien eens wat oude troep weg te doen, en hopelijk krijg je die vervolgopdracht dan ook.
Aan die woorden heb ik vaak gedacht sinds ik begon met WesselStroom. Door mijn brede ervaring heb ik een enorme radar ontwikkeld voor wat er om me heen gebeurt. Nieuwe trends pik ik snel op en sommige ontwikkelingen signaleer ik eerder dan andere mensen. Ik zie het als mijn plicht om die signalen door te geven aan mijn opdrachtgever, omdat ik denk dat die daar zijn of haar voordeel mee kan doen. Logisch nadenken kan namelijk veel tijd en geld besparen.
Opdrachtgevers reageren daar heel verschillend op. Soms volgt er geen enkele reactie, soms gaat men direct met je inbreng aan de slag. Van dat laatste word ik blij en krijg ik energie om hard te werken.
Zou het met de leeftijd te maken hebben, dat ik er niet tegen kan om achter een bureau gezet te worden en vervolgens min of meer onzichtbaar te zijn? Of is het gewoon mijn ego? Terugkijkend op mijn loopbaan realiseer ik me dat ik er dertig jaar geleden al niet tegen kon om als een “poppetje” gezien te worden dat naar believen van de ene naar de andere plek geschoven werd. Ego dus? Ik denk dat het vooral voorkomt uit de wens om gewaardeerd te worden als mens (wie kent dat gevoel niet?), met eigen inzichten en toegevoegde waarde. Mijn kracht komt namelijk vooral tot bloei als ik de ruimte en medewerking krijg om zaken op mijn eigen (soms onorthodoxe) manier aan te pakken. En die kracht vormt de kern van het onderschrift bij WesselStroom: “meer energie in uw werk”.
Ik heb me regelmatig voorgenomen om te werken volgens het advies van mijn oud-collega, maar dat gaat mij maar moeizaam af; van alleen maar dozen recht zetten word ik ongelukkig. Als er geen gebruik wordt gemaakt van mijn toegevoegde waarde, sijpelt de energie aan alle kanten weg. Wat overblijft kan misschien het best omschreven worden als “een doodgeslagen biertje”.
Moraal van dit verhaal? Uw organisatie mijn energie geven vind ik heel fijn. Wilt u alleen een opgeruimd magazijn, dan moet u niet bij mij zijn. Ik ga namelijk voor een mooie schuimkraag.
