Je ligt nog in je bed, en voor je ogen open gaan, draait je hoofd al op volle toeren. Je wordt onrustig als je gewoon, zomaar, even met iemand een praatje maakt. Je gaat niet naar een schoolreünie waar je eigenlijk best zin in had, omdat je nog zoveel te doen hebt. En als je dan eens een keer wél met iemand een hapje gaat eten, praat je maar over één ding, als je niet uitkijkt. Het laatste waar je aan denkt voor je ‘s avonds weer in slaap valt is… je bedrijf.

Eind vorig jaar nam ik me voor om meer tijd te besteden aan mijn sociale contacten, maar het is eerder minder geworden. Mensen die me ergens voor uitnodigen, vergeet ik te antwoorden; alleen door hún vasthoudendheid lukt het om een afspraak te plannen (dank je wel, lieve vrienden).
Al een poosje maak ik werkweken van zo’n 70 uur en ik weet dat er mensen zijn die me voor gek verklaren, of het op z’n minst niet begrijpen. Dat vind ik vooral jammer voor hen.

Wat ik hierboven omschrijf, zijn symptomen die een paar mensen om mij heen gelukkig ook vertonen. Die betekenen: doorgaan, omdat je het leuk vindt, ongeacht hoeveel je er voor betaald krijgt. Opbouwen, omdat je ergens in gelooft en je wilt dat iets een succes wordt. Niet opgeven, want je weet dat je bezig bent met de toekomst. Heel erg genieten van de succesjes die je behaalt, omdat je ziet dat je investering rendeert. Blij zijn met “lotgenoten”, met wie je die “gekte” deelt.

Dit alles is samen te vatten met één simpel woord: PASSIE. Het is als een koorts die je te pakken krijgt, waardoor je niet meer wilt en kunt stoppen met waar je voor gekozen hebt. Waardoor het leven niet meer als een rustig beekje aan je voorbij kabbelt, maar je er bewust voor kiest om in een snelstromende rivier naar de overkant te zwemmen.
Wat jammer dat maar zo weinig mensen ook door die koorts bevangen zijn.

Het was leuk om hier weer even te zijn, maar eigenlijk heb ik helemaal geen tijd om een blog te schrijven, dus ik ga snel weer verder. Ik wens iedereen tenminste één gepassioneerde dag toe.

Geniet en LEEF!