Een poosje geleden werd ik onverwacht uitgenodigd voor een chique 3-gangen diner. Mijn gastheren kende ik niet maar het leken me aardige mensen en na het menu snel te hebben bekeken, nam ik de uitnodiging aan.
Op de dag zelf werd ik hartelijk ontvangen en ik nam plaats aan tafel. Ik raakte aan de praat met mijn disgenoten, die elkaar al kenden maar mij het gevoel gaven welkom te zijn. Wachtend op het eerste gerecht dronken we een glaasje lekkere rode wijn. Het was gezellig en het werd tijd om te gaan eten.
De eerste gang werd geserveerd. Het was een heerlijke soep, daar was iedereen het over eens. Om de sfeer niet te bederven, haalde ik zo onopvallend mogelijk de haar eruit die erin dreef en ik at mijn bord leeg. Het hoofdgerecht werd opgediend door niemand minder dan de kok zelf. In eerste instantie was ik een beetje verbaasd toen ik het eten kreeg voorgezet, want op het menu stond toch vlees, maar dit rook naar vis? Ik besloot er niets van te zeggen, want het zag er prachtig uit en na een eerste hap bleek er sprake te zijn van een “zeer complexe smaak”. “Wat lekker is dit, is het schol?”, complimenteerde ik de kok, die dicht achter mijn stoel was blijven staan. “Nee. Tong”, was het korte antwoord. Ik schaamde me een beetje dat ik een domme vraag had gesteld, en wilde een slokje wijn nemen. “Dat is rode wijn, bij vis drink je witte”, zei de kok. “En je had moeten beginnen met het buitenste bestek, niet met het binnenste. Je moet ook wel een beetje dooreten, want de anderen zijn al bijna klaar”. Zenuwachtig keek ik om me heen naar de rest van het gezelschap; van een paar mensen kreeg ik een geruststellende knipoog. Een van de gastheren, die aan de andere kant van de tafel zat, was druk in gesprek en leek niet te zien wat er gebeurde.
Er bleef een graatje in mijn keel steken dus ik liep snel naar het toilet, om te voorkomen dat ik me ten overstaan van het hele gezelschap luidruchtig zou verslikken. Toen ik terugkwam stond de kok gebogen over mijn bord, druk bezig de lekkerste ingrediënten er uit te pikken en op te eten. Ik realiseerde me dat ik geen trek meer had in het dessert. Het was tijd om afscheid te nemen.
Spelende vrouw, wat heb je nou geleerd? Meneer Kaktus, bij een volgende uitnodiging kan ik beter aanschuiven bij een balletje gehakt of desnoods een patatje oorlog, zolang ik maar weet dat ik het lust en het met liefde krijg voorgeschoteld.
