Vanuit mijn WesselStroom-werk bemoei ik mij officieel al een poosje vooral met volwassenen en maar zijdelings met jeugd, maar het moet me van het hart dat ik me ernstig zorgen maak om onze kinderen. En dan vooral om die kinderen die niet het geluk hebben gehad om in een gespreid bedje geboren te worden, maar in plaats daarvan zijn voortgekomen uit ouders die de zorg voor hun nageslacht niet of nauwelijks aan kunnen. Ouders met problemen met drank, drugs en psychiatrie, met geldzorgen en “impulsbeheersing” (ook wel huiselijk geweld genoemd). Ouders die te weinig pedagogische kwaliteiten hebben en hun kinderen geen veilige basis kunnen bieden. En dat zijn er best veel.

Deze kinderen zijn vaak afhankelijk van Jeugdbescherming, maar Jeugdbescherming heeft te weinig personeel, en wachtlijsten. Vanaf een Jeugdbeschermingsplein wordt regelmatig gevraagd om een onderzoek van de Raad voor de Kinderbescherming, maar de Raad voor de Kinderbescherming heeft te veel zaken, en heeft wachtlijsten. Als er sprake is van een onveilige situatie, kunnen meldingen worden gedaan bij Veilig Thuis, maar Veilig Thuis heeft het erg druk, is met reorganisaties bezig, en heeft wachtlijsten… “Zaken” worden daarom teruggelegd bij wijk- en gebiedsteams, bij wie wellicht de eerste signalen vandaan kwamen, en die in veel gevallen niet “zwaar” genoeg zijn om de problematiek aan te pakken.
Wanneer je als professional bij andere professionals je zorgen uitspreekt, en benoemt dat je bang bent dat er ongelukken gaan gebeuren, is de reactie: “Ja, maar dat zeggen we al anderhalf jaar, en intussen is er niets gebeurd”. Zijn we dan zo murw geworden?

Arme kinderen. Organisaties die voor hen moeten zorgen, zijn vooral met zichzelf bezig, en “een ongeluk” is blijkbaar alleen iets dat zichtbaar, nu, gebeurt, in plaats van trauma’s die misschien pas over een jaar of vijftien duidelijk worden. Dan hebben deze kinderen zelf kinderen, die ter wereld zijn gekomen in een onstabiele basis, en niet krijgen waar ze recht op hebben: veiligheid.

Naar de kinderen wordt te weinig geluisterd. Hopelijk landt mijn hartenkreet ergens.