Vanmiddag loop ik met twee zware boodschappentassen de winkel uit en zie een grote, donkere jongeman naar me kijken. Met een vaag gevoel van herkenning loop ik door. Even later hoor ik, heel beleefd: “Mevrouw, mag ik u iets vragen? Volgens mij heb ik ooit les van u gehad op het Zadkine, kan dat?”. Ja dat kan, maar hoe heet je ook al weer? “Navarro, en volgens mij was ik altijd heel vervelend in de klas. Sorry hoor”.
De jongeman, destijds een leerling MBO-handel niveau 2 (“interessantere” leerlingen kun je bijna niet vinden), is nu piloot en vliegt privé-vliegtuigen. Na een gesprekje van een paar minuten krijg ik een hand van hem: “Nogmaals sorry dat ik zo vervelend was en u ziet er goed uit!”.
Dubbele moraal van dit verhaal?
– Heel veel jongeren starten op een lager niveau dan waar ze eigenlijk horen, maar komen later toch op hun pootjes terecht.
– De opvoeding die ze ooit echt wel hebben gekregen, steekt vroeg of laat de kop weer op.
Wat is het toch leuk dat er, tien jaar nadat ik uit het onderwijs ben vertrokken, nog steeds oud-leerlingen naar me toekomen om te vertellen hoe het met hen gaat. Daar krijg ik dan weer vleugels van.
