Zoals ik al eerder heb geschreven, houd ik van reizen. Een paar weken geleden was ik met mijn zoon in Dubai, onder andere om een bezoek te brengen aan een bedrijf waarvoor hij een website had gemaakt. We keken er naar uit: even naar de zon en ervaren hoe het is om in een “land” te zijn dat bekend staat om de enorme welvaart en waar alles probleemloos lijkt te zijn. Na al een dag of tien terug te zijn in Rotterdam, verkeren we nog steeds in shock.
Bij een bezoekje aan Las Vegas, een aantal jaren geleden, heb ik die plaats bestempeld als de moderne versie van de hel, met overal knipperende lichtjes, belletjes van gokautomaten en veel te dikke mensen in scootmobiels die van het ene naar het andere casino rolden. Dubai is wat dat betreft het tegenovergestelde maar is misschien wel de steriele versie er van. Gebouwen tot aan de hemel, gigantische jachten en over-the-top auto’s. Vanwege de hitte speelt het dagelijkse leven zich vooral af in de enorme malls; smetteloze complexen met ijshockey-banen, ski-hellingen en luxueuze winkels, en veel mannen in witte en vrouwen in zwarte “jurken”. Als je goed kijkt, kun je aan de ogen zien dat de dames nog heel jong zijn. Ze worden vaak gevolgd door Aziatische nanny’s met kindjes in dure kinderwagentjes. De verschillen tussen rijk en arm zijn groot.
De toeristen lijken vooral geïnteresseerd in zichzelf. Nog nooit heb ik zoveel selfie-sticks (wat mij betreft hét symbool van oppervlakkigheid en egocentrisme) gezien.
Van cultuur merk je nauwelijks iets, maar dat is niet erg, want daar gaat het niet om in Dubai. Alles staat in het teken van: nog groter – nog mooier. Mensen zijn vooral bezig met zichzelf of, als ze in groepjes bij elkaar staan, met hun telefoons. The Walking Dead. Dat er nauwelijks sprake is van onderlinge communicatie realiseerden we ons toen we achter ons een paar jongemannen met een Marokkaans-Rotterdams accent hoorden praten en we genoten van zomaar een raar grapje met landgenoten.
Vijf uur voor vertrek zaten wij op het vliegveld, zo graag wilden we weer weg. “Lekker terug naar je eigen land”, met onze eigen fijne crisis en onze eigen fijne problemen. Waar je iedereen gewoon in de ogen mag kijken en je weet wie je voor je hebt. Waar je alles kan zeggen wat je denkt (al gaat dat voor mijn gevoel weleens te ver) en mag lachen naar een vreemde op straat.
“Ik hou van Holland” is vanaf nu ons favoriete televisieprogramma.
In mijn vorige blog had ik het over onderzoeken naar de gevolgen van schaarste. Er zijn ongetwijfeld ook onderzoeken gedaan naar de gevolgen van overvloed maar die hoef ik niet te lezen, de uitkomst daarvan ken ik al:
