Orthopedagoge en hoogleraar Wilhemina Bladergroen (1908 – 1983) was de bedenkster van deze drie R-en. Zij werd destijds bejubeld vanwege haar ideeën maar later ook bekritiseerd door deskundigen die vonden dat haar theorieën ouderwets en niet voldoende wetenschappelijk onderbouwd waren. Wat mij betreft vormen deze drie R-en nog steeds de pijlers onder een gelukkige jeugd.
Mijn werkzame leven heeft voor een flink deel gedraaid om jongeren en de wereld waarin zij leven. Helaas lijken zij steeds vaker op te groeien in een onstabiele leefomgeving en betalen ze daarvoor een zware tol, met de daarbij horende “etiketten”.
Veel ouders worden, bewust of onbewust, in beslag genomen door hun eigen problemen. Ze hebben geen energie meer over om grenzen aan te geven en vinden alles goed wat het kind denkt te willen. Om het tevreden te houden worden spullen gekocht, want dat doe je toch als je van je kind houdt? Intussen weet het kind niet waar het aan toe is en raakt het de weg kwijt. Vervolgens moet het worden “genezen”.
Iedere tijd lijkt niet alleen zijn eigen mode-woorden, maar ook zijn mode-diagnoses te hebben. Dametjes die goed kunnen manipuleren hebben borderline en jongens die vooral met zichzelf bezig zijn, hebben een narcistische stoornis (of zijn soms zelfs psychopaat). In mijn jeugd was een kind “druk”, nu heeft het ADHD. Een kind dat vroeger in zichzelf gekeerd was of vreemd uit de hoek kon komen, heeft tegenwoordig PDD-NOS. Voor mensen die de term PDD niet kennen: daarbij is er sprake van een “stoornis in het autistische spectrum”. NOS betekent overigens: not otherwise specified. Ofwel: sorry maar we weten het niet precies. En kun je je verdriet moeilijk verwerken, dan heb je PTSS (maar geen zorgen want tegenwoordig hebben we daarvoor een wondertherapie: EMDR). Wilt u weten wat dit allemaal betekent? Ga dan naar de DSM-5.
Welke etiketten zouden we hebben over een jaar of twintig?
Pappa’s en mamma’s van Nederland en omstreken, het is misschien een verrassing maar kinderen hebben het volste recht op liefdevolle, positieve aandacht. Zij hebben er namelijk niet om gevraagd om geboren te worden, dat was “onze” beslissing. Kinderen willen weten waar ze aan toe zijn, en soms dus ook gewoon NEE horen. Als hun leefwereld duidelijk en stabiel is, hoeven ze geen energie te steken in onderzoeken hoe ver ze kunnen gaan of op een andere manier negatieve aandacht te vragen. En dan hoeven wij, vanwege onze eigen problemen en pedagogische onmacht, ook geen etiketten meer te plakken waar die schatten voor de rest van hun leven niet meer af komen.
Dus lieve ouders, zo moeilijk is het allemaal niet. Duidelijk zijn tegen je kinderen en ze een rustige omgeving bieden is een teken dat je van ze houdt. En daarnaast kun je het niet vaak genoeg tegen hen zeggen.
Ja, ik weet het, dit was waarschijnlijk allemaal veel te kort door de bocht, maar iemand moet het toch voor hen opnemen? Want natuurlijk zijn er ook kinderen die psychisch écht niet helemaal gezond zijn maar helaas zie ik ook zo vaak dat hun problemen eigenlijk de problemen van de ouders zijn.
Mevrouw Bladergroen had gelijk: rust, reinheid en regelmaat kunnen een hoop problemen voorkomen. Dat daardoor nog meer hulpverleners werkloos worden, is helemaal niet erg.
