Dat is de uitspraak waarmee haar dochter en ik een bijzondere vriendin van mij al een poosje goedmoedig plagen. Laten we voor het gemak en de privacy deze vriendin hier Marieke noemen. Marieke en ik kennen elkaar inmiddels ruim 30 jaar en hebben tijdens ons leven een aantal dezelfde (mis)stappen gemaakt die ons een speciale band geven. Zij doet alles op haar eigen, eigenwijze, manier die heel anders is dan die van de meeste mensen, en gaat tegen de stroom in stug door met waar ze mee bezig is. “Maar zo doen wij dat niet” is Marieke ten voeten uit.
De laatste gezamenlijke stap was een mooie: we zijn begin dit jaar allebei voor onszelf begonnen, weliswaar met hele verschillende ondernemingen. Marieke is erg betrokken bij vrouwen in de oude wijken. Vrouwen die niet veel buiten komen, met wie zij met veel liefde projecten doet om er voor te zorgen dat ze zichtbaar worden in de buitenruimte, bijvoorbeeld door bomen in te breien. Ook legt zij met groepjes mensen geveltuintjes aan, waardoor de stad mooier en leefbaarder wordt. Werk dus dat voor de samenleving belangrijk is. In haar vrije tijd voert ze bovendien actie voor vergroening en schone lucht, en behartigt ze de belangen van buurtbewoners.
Marieke werkt heel hard maar is vooral afhankelijk van subsidies. Iedere keer is het weer onzeker of zij financiering krijgt voor een volgende opdracht en gelukkig stelt zij voor zichzelf maar weinig eisen; ik zou niet rond kunnen komen van haar budget.
Zelf heb ik geen geduld voor dat soort werk. Ik ben van de grote lijnen, zorgen dat organisaties met elkaar werken aan een gezamenlijk doel, zaken weer op gang en in een versnelling brengen. Opdrachten verlengen, uitbreiden en nieuwe zien te krijgen; allemaal het liefst met enige dynamiek, want daar krijg ik energie van. Aan het begin van het traject lever ik een offerte in, krijg daarop (als het goed is) een opdrachtbevestiging met een afgesproken tarief en dan ga ik aan de slag, met aan het eind van iedere maand het opsturen van de factuur. Actievoeren laat ik, soms tot mijn schande, over aan “Marieke”.
Samen hebben wij inspirerende gesprekken over het ondernemerschap, de problemen waar wij tegenaan lopen en de grote voldoening die wij uit onze opdrachten halen. We werken allebei hard om onze onderneming te laten slagen, en op onze eigen manier de samenleving een stukje beter te maken.
Maar waarom is er dan zo’n groot verschil in waardering voor ons werk? Waarom moet Marieke soebatten voor een uurtarief waarvoor de gemiddelde schoonmaker zijn bed niet uitkomt, met mensen die wellicht lager zijn opgeleid en minder ervaring hebben dan zij? Omdat zij in een overall door de wijk loopt, in plaats van dat ze in een keurig pak achter een bureau zit?
Wordt het niet eens tijd dat we de Mariekes van de samenleving wat meer gaan waarderen? Zo horen wij dit toch eigenlijk niet te doen?
