Hou jij ook zo van reizen? Ik wel, hoewel ik er later mee begon dan de meeste anderen. Ik heb in Griekenland gewoond, waardoor ik heb geleerd om buiten mijn grenzen te denken. Landen die al lang op mijn verlanglijstje stonden heb ik intussen bezocht en ik hoop in de toekomst nog meer mooie, verre plaatsen en culturen te mogen bezoeken.
Ruim een jaar geleden begon ik aan een andere reis: die van mijn hoofd naar mijn hart. Die werd in gang gezet doordat er mensen op mijn weg kwamen die mij een spiegel voor hielden. “Ik snap eigenlijk niet dat jij ambtenaar bent, ik vind jou veel meer een ondernemer!”, zei een leuke dame die zelf originele, “ech wel” Rotterdamse rondleidingen geeft. Bij een andere gelegenheid kwam ik een oud-collega tegen die bijna onherkenbaar was veranderd sinds zij haar eigen onderzoeksbureau was gestart; ook zeer succesvol en vooral: heel gelukkig. Zonder dat zij het beseften, gaven zij mij als kerstcadeau een paar wandelschoenen en begon ik aan mijn voettocht naar een nog onbekende bestemming.
Het vertrekpunt was mijn hoofd. Dat had altijd prima gewerkt; het kon aardig leren (al deed het dat niet altijd), zag en creëerde kansen, en wist interessante banen te bemachtigen. Voor de maatschappij had ik het goed voor elkaar en daar was mijn hoofd best trots op.
Mijn hart probeerde me intussen iets te vertellen via mijn lijf. Niet slapen was niet zo fijn… maar van gewoon in bed liggen rust je ook uit, zei mijn hoofd. Concentratie- en geheugenprobleempjes hebben met de leeftijd te maken, nog even geduld en alles komt weer goed… Mijn hoofd kan heel knap mezelf en anderen voor de gek houden dus niemand had door dat het eigenlijk niet zo goed met mij ging. Geestelijk en lichamelijk uitgeput zette mijn hoofd uiteindelijk de deur naar mijn hart open. Met (voor noodgevallen…) mijn hoofd in een rugzak ging mijn hart op pad.
De afgelopen tijd heb ik heel wat mooie souvenirs in mijn rugzak mogen stoppen. Fijne opdrachten, aardige mensen en een website met veel bezoekers, van Ooltgensplaat tot Zuid-Scharwoude, van Rotterdam tot Dubai en van Novosibirsk tot San Francisco. Maar waar ik vooral blij mee ben: ik heb een hoop negatieve ballast losgelaten, mijn kerstcadeau kunnen doorgeven aan anderen die voor zichzelf wilden beginnen, ik slaap weer goed, kan weer onthouden wie jíj ook alweer bent, ben een kilo of vijftien lichter en een jaar of tien jonger. Als mijn hart nu aanklopt, luistert mijn hoofd.
Ik dank iedereen die mijn tocht tot nu toe heeft “gesponsord” en hoop nog heel wat paren wandelschoenen te verslijten. Mijn eindbestemming is nog niet in zicht maar ik geniet met volle teugen van de reis er naartoe.
Ieder die dit leest wens ik fijne feestdagen en voor de komende jaren bovenal: een hele mooie reis.
